Monster Couple : Chapter 1

“Physical Injury”

I’m Ruijin Minah and I don’t believe in Fairy tales…I don’t believe in happy endings... Mga kathang isip lamang iyon na ginawa ng mga tao….this is reality… and in reality…there’s no such thing as Prince Charming.

I used to believe that my family is a perfect family. I have my mom and my dad. Pero ganun nalang ang gulat at sakit na naramdaman ko when I found out that we are not the only family of my dad…. We are just his second family… Second… at hindi first…. Meaning KABIT ang mommy ko. Kaya pala laging wala si daddy samin kapag may special occasion… Christmas, New Year… he always told me na may pasok siya sa work… and since I love him I believe him… but all of those things are just lie. My mother and father both lie to me. Sobrang sakit yung naramdaman ko that time.

And since then…nagalit na ako sa mga lalaki…. And since then sinabi ko sa sarili kong walang happy ending…because no matter how happy the ending was. It’s still an end.

“Pwede ba Bansot wag kang humarang-harang dyan sa daan at baka mamaya matapakan nalang kita dahil hindi kita nakikita”

I looked at the man and give him my most fiery looks. Pero ang tinamaan ng magaling ay ni hindi man lang natinag at dirediretso pa talagang pumasok sa loob ng CaPerona. Ang pinakamalapit at sikat na Cafeteria sa village na iyon.

Hindi naman ako makakapayag na umasta-asta ang lalaking iyon ng ganun ganun nalang kaya nagmamadaling sinundan ko siya sa counter.

“Hoy Kapre!!!! Sino ka para sabihan ako ng ganun ha?!” gigil na sabi ko at hinampas siya sa likod.

Humarap naman siya sakin with his serious and killer looks.

Hah! As if naman matatakot niya ako diba?!

“Article 262-266 of the Criminal Law of the Philippines Chapter 2 Physical Injury... I could sue you, did you know that?” anito.

Bigla namang natatameme ang beauty ng lola mo. Aba? Ayoko yatang mabulok sa bilangguan noh?! Dahil sigurado akong kapag ako ipinakulong nitong kapreng lalaking ito hindi na ako makakalabas ng tuluyan sa bilangguan.

Pero syempre hindi ako nagpahalatang natinag ako sa sinabi niya. Hindi yata ako susuko. Dahil ang unang sumuko ay talo. At never!!!! As in NEVER kong ipapakita sa lalaking ito na panalo na siya. Pumuti man ang lahat ng uwak sa mundo, lumipad man ang mga baboy at magkaroon man ng apat na paa ang

manok.

“Anong physical injury ka dyan eh ni hindi ka nga natinag sa ginawa ko eh...ako nga dapat ang magsampa ng physical injury dahil nasaktan ang kamay ko sa likod mo. Bakal yata ang likod mo eh.” Reklamo ko.

In fairness masakit naman talaga ang pagkakatama ng kamay ko sa likod niyang malabakal yata.

“I’ll take that as a compliment” supladong sabi nito at bitbit ang tray na umalis sa counter.

Naiwan naman akong nanggigigil sa inis at pagkapahiya.

Pesteng lalaki iyon. Panira talaga ng buhay ko.

Siya si Atty. Ranzell Montreal. Ang taong ipinanganak yata upang sirain ang buhay ko.

I knew him since I was in my childhood years. Isang antipatiko, arogante, mayabang at saksakan ng supladong lalaki. Nung naghagis yata ng pagiging suplado ang Diyos sinalo at inangkin na lahat iyon ni Ran. I hate to admit this but that guy is really something. May karapatan naman siyang magyabang dahil may ipagmamalaki siya.

His family is one of the richest families in the country. They own many branches of Hotels, Hospital and a very large company here and abroad pero mas pinili ni Ran na maging isang abogado kesa pamahalaan ang business ng family nila.

Matalino din itong si Ran. Madalas nga siyang nasa deans list nung highschool at college kami. Good catch na sana dahil gwapo at macho din naman.

Pero nakakainis talaga siya eh. Dahil lagi niyang pinepeste ang buhay ko.

Matapos umorder ay naghanap na ako ng mauupuan. Sa favorite couch sa loob ng CaPerona ako pumuwesto. Mas gusto ko dun dahil may outlet kasi dun kung saan pwede kong isaksak ang pinakamamahal kong laptop. Lagi ko kasing dala ito dahil na rin sa trabaho ko bilang isang pocketbook writer. Hindi ko naman kasi makontrol kung kailan may papasok na idea sa utak ko kaya lagi ko nalang dinadala ito.

Inilabas ko ang laptop at sinimulan kong magtype ng idea sa utak ko while eating my favorite coffeegelo. Pero hindi ko maiwasang sulyapan si Ran na busy din sa harap ng laptop computer niya habang nakakunot ang noo.

Infairness ah kahit na nakakunot ang noo niya gwapo pa din siya.

Teka nga Ruijin!!! Ano bang gwapo ang pinagsasabi mo dyan?! Kelan pa naging gwapo sa paningin mo ang kapreng iyan?!

Masyado na yatang napaparami ang inom ko ng kape at pinasok na ng hangin ang utak ko.

Erase…erase…erase…

“Hi Ruijin!!!”

“Ay pesteng kabayo!!!”

Ganun nalang ang gulat ko ng may biglang tumapik sa balikat ko.

Halos maibuga ko tuloy ang kinakain kong coffeegelo.

Ang nangyari ay nabulunan tuloy ako.

“Relax Ruijin…maraming coffeegelo dito sa CaPerona hindi ka mauubusan” natatawang sabi sakin ni Jen sabay abot ng tissue.

“Eh luka-luka ka naman kasi nangugulat ka nalang basta” angil ko.

Angel Jennylyn Montreal is my friend. Nung college kami ay writer siya ng school paper kung saan ako ang editor. Madali namang makasundo si Jen dahil napakasweet at lambing niyang babae. The complete opposite of me.

“Masyado ka kasing seryoso eh. Saka by the looks of it parang gusto mo ng batuhin ng tinidor iyang si kuya eh” biro ni Jen sabay baling sa kapatid nitong nasa kabilang table.

Magkapatid nga pala sina Ran at Jen. Pero sadyang napakalayo ng ugali nila sa isat isa.

“Hindi ko pagaaksayahan ng oras ang kapatid mong nagmana yata kay Hitler at Bin Laden” irap ko.

“Eh paano yan kay Daddy nagmana iyang si kuya Ran eh? So pwede mo na ba siyang pag-aksayahan ng panahon?” biro pa nito.

“Hay naku Jen that wont ever happen..itaga mo sa bato!!!”

“Baka naman itaga mo sa puso mo”

“Shut up Jennylyn!!!”

“I love you too Ruijin”

Naku naman kahit kaibigan ko itong si Jen ay nakakainis dahil lagi niya akong nirereto dito sa kuya niyang masahol pa kay Hitler.

As if naman gusto kong magpareto diba?

Mas gugustuhin ko pang sumabak sa gyera sa Iraq at Mindanao kesa maireto sa kapreng ito.

“Hi Ruijin…Hi Pareng Ran…anong ginagawa niyo dito? Nagdedate ba kayo?” tanong ni Ian ng makalapit. Ang boyfriend ni Jen na nagkataong schoolmate ko din nung college.

Isa na namang pang-asar sa buhay. Wala ba talaga akong peace of mind na makukuha???

“Hindi kami nagdedate at kahit kelan hindi kami magdedate naiintindihan niyo bang dalawa iyon?” nanlalaki ang matang sabi ko sa magjowa.

“Hindi eh..ikaw ba Angel naiintindihan mo?” tanong ni Ian.

“Hindi rin eh..wala nga yata akong narinig eh” sagot naman ni Jen.

“Grrr!!! Ewan ko sa inyong dalawa!” sigaw ko sabay tingin kay Ran. “sa inyong tatlo pala!!!”

“Wag mo akong idamay dyan kung ayaw mong ipadampot kita palabas dito. Noise pollution ang ginagawa mo” ani Ran na hindi pa rin inaangat ang tingin sa harap ng laptop computer.

“Ewan ko sayo!!!” sa sobrang inis ay nilayasan ko nalang sila.

Oo… ako na ang pikon.

Pero babawi ako… hindi pwede ito.

Humanda yang Ranzell Montreal na iyan sakin.

>>Simsimi