Broken-hearted? Ano nga ba talaga ang tunay na kahulugan nito? Akala ko
noon kapag sinabing broken-hearted ka...it’s either nabasted ng
nililigawan...niloko ng taong mahal nila...o di kaya naman nagbreak sila ng
Jowa niya...iyon naman talaga kadalasan ang dahilan diba? Pero ngayon...medyo
nag-iba na ang definition ko...may nagdagdag...ngayon ko naisip na napakababaw
lang pala ng mundong tinitignan ko...kasi pwede ka rin palang mabroken-hearted
kapag nawalan ka ng taong mahalaga sayo...at hindi lang ng “Lover” o “Crush”.
Mas masakit palang mawalan ng kaibigan kesa ng boyfriend. Iba yung
impact ng sakit. Tipong tagos hanggang buto. Hndi ganun kabig deal para sakin
ang iwanan ng boyfriend o magbreak... tipong ilang araw, linggo at buwan lang
okay na ako.. nakapag move on na ako... pero yung sakit na mawalan ng
kaibigan...iba pala... ang hirap magmove on.
Dalawang tao lang ang masasabi kong bestfriend ko sa buong buhay
ko...isang babae... isang lalaki. Yung girl bestfriend ko since
highschool...magkapit-bahay lang kasi kami...ilang tumbling lang nasa kanila na
ako...ganun din siya sakin... nung tumuntong kami ng college medyo hindi na
kami nagkakasama.. although we still belong in a same circle of friends
magkaiba na kami ng taong madalas na kasama sa mga lakad... nagkaroon siya ng
bagong “bestfriend”.. ganun din naman ako.. to the point na mas open siya dun
sa bago niyang bestfriend kesa sakin.. okay lang yun...tanggap ko naman kung
ayaw nyang mag-open sakin...basta ako.. honest ako sa kanya at siya pa din ang
bestfriend ko.... after we graduated from college medyo nagkalabuan sila nung new
bestfriend niya...at napalapit siya ulit sakin.. kami na ulit yung laging
magkasama..kasi ako.. nandito lang naman ako lagi for her.. hindi ko siya
iniwan kahit kelan.. hinintay ko lang siyang bumalik... until dumating yung
time na nawala na naman siya sa buhay ko.. nagkaroon siya ng ibang priority...mas
naging priority na niya ang boyfriend niya kesa saming mga kaibigan niya..wala
naman akong magawa kasi mahal niya yun.. at yun ang pinili niya... pero nangako
naman siya sakin na kapag kailangan ko siya darating siya... yun ang
pinanghawakan ko...pero hindi na nangyare yun.. tuluyan na niya akong iniwan
para sa boyfriend niya.
Yung boy bestfriend ko naman hindi kasing tagal ng pagkakakilala namin
ni Girl BFF ang tagal na nagkasama at nagkakilala kami... pero yung intensity
ng pagkakaibigan namin.. sobrang tindi...yung tipong tinalo pa ang
pinakamatagal na samahan...after i broke up with my boyfriend.. siya ang lagi
kong kasama.. siya ang umalalay sakin.. nagpasaya.. nagbigay comfort...sa kanya
ko ibinuhos lahat ng atensyon ko.. oras.. pagmamahal... kasi sa kanya palang
kuntento na ako...hindi ko na hinangad na magkaroon ng bagong boyfriend kasi
kuntento na ako na siya ang kasama ko.... being with him makes me happy... yun
na siguro ang pinakamasayang pangyayare sa buhay ko...kasi bata palang ako
pangarap ko na ang magkaroon ng boy bestfriend... at siya ang naging tugon sa pangarap
ko na yun...binigay ko sa kanya lahat-lahat.. hanggang sa wala na akong itira
para sa sarili ko... ganun siya kahalaga sakin.. kasi siya na lang ang meron
ako... siya nalang ang nasa tabi ko.... ang dami kong naging papel sa buhay
niya... kaibigan, clown, alalay, nanay, ate, kasama sa lahat, at minsan
kaaway... tinalo ko pa ang isang girlfriend sa dami ng papel ko..ganun siya
kahalaga sakin...ganun ko minahal ang bestfriend ko... kahit na minsan
binabalewala niya lang lahat ng effort ko...okay lang sakin.. basta ako..
nandito lang ako lagi para sa kanya...dumating pa nga ako sa point na ayokong
mag-asawa hanggat hindi siya nauunang mag-asawa.. kasi ayoko siyang iwanan
eh...gusto ko lagi lang ako sa tabi niya...pero siya din ang nagtulak sakin
palayo... sabi niya sakin... hindi niya kayang ibigay sakin ang pagmamahal na
kayang ibigay ng magiging boyfriend ko...kaya naman sinubukan ko ulit buksan
ang puso ko para magmahal ng iba...hindi ko alam kung anong nangyare
samin...unti-unti ko ng nararamdaman na lumalayo na siya... ano bang naging
pagkukulang ko? Ginawa ko naman ang lahat...sobra sobra pa...i tried to stay
away...sinubukan kong magkaroon ng ibang kaibigan at kasama...pero deep inside
siya pa rin ang hinihintay ko.. siya pa rin ang hinahanap ko..everytime i tried
to talk to him lagi niyang sinasabi na busy siya...na next time nalang
nalang... okay lang.. nainitindihan ko naman.. wala naman akong magagawa eh..
ayokong magalit... nakakasama nga lang ng loob kapag sasabihin niya saking busy
siya.. pero sa ibang bagay may panahon siya.. katwiran niya.. nandito lang
naman ako lagi everytime na kailanganin niya ako...madali akong puntahan...at
balikan...hanggang sa dumating yung time na nagkaboyfriend na ulit ako... mahal
ko yung boyfriend ko.. pero may bahagi
ng pagkatao ko ang kulang... yung lugar na inookupahan ng bestfriend ko....pinaalam
ko sa bestfriend ko na may boyfriend na ako..sabi niya he’s happy for me...
pero mas lalong lumaki yung gap namin... mas dumoble yung time na hindi ko na
siya nakakausap.. di na siya halos nagtetext sakin...di ko na siya
nakakasama...sabi nila kapag nawala ka daw sa isang tao marerealized niya kung
ano yung halaga mo.. so again i tried to stay away.. hindi na din ako nagtetext
sakin tulad ng dati na kahit hindi niya ako replyan patuloy pa rin ako sa
pagtetext.. kahit na pakiramdam ko pinagpipilitan ko nalang ang sarili ko..
ayoko kasing mawala sakin yung bestfriend ko eh... pero ang sakit palang
malaman... na during those times na wala ka sa buhay niya... may ibang taong
umuokupa... may ibang tao na siyang laging katext.. laging kausap.. madalas
kasama...ang sakit... yung impact ng sakit sobrang lakas.... tipong intensity
10 at signal number 4... yung pakiramdam na yung puso ko nawasak bigla....may
umagaw na sa bestfriend ko.. “inagaw niya
sakin ang bestfriend ko”.. yung ang paulit-ulit na tumatakbo sa isip ko...gusto
kong magalit... gusto kong magtampo... pero wala akong ibang nagawa kundi ang
umiyak.... kasi kahit kelan hindi ko kayang magalit sa kanya...kahit ang
sakit-sakit na... nawalan na ako ng papel sa buhay ng bestfriend ko.. yung mga
bagay na dati ako ang gumagawa.. iba na ngayon ang gumagawa...kahit na sabihin
niya sakin na bestfriend niya pa din naman ako...alam ko...na hindi na
ganun...hindi na ako yun...may iba na...
Alam ko i’m just being paranoid.. pero sobrang sakit... sobrang sakit
mawalan ng kaibigan...yung dalawang taong mahalaga sa buhay ko parehong nawala
sakin...ano bang mali ko? Ginawa ko naman ang lahat.. sobra pa... minahal ko
sila higit sa sarili ko.... pero iniwan pa rin nila ako.... wala akong ibang
choice kundi sabihin sa ibang tao at sa kanila na “OKAY LANG AKO”...kasi wala
akong magawa eh...wala...hindi ko na alam kung ano pa ba ang kulang... kung
anong pagmamahal ba ang dapat kong ibigay sa kanila para wag nila akong iwan...kasi
naibigay ko na lahat eh...wala ng natira.
Aaminin ko takot ako... takot akong mag-isa.. takot akong maiwanan...
kasi eversince na bata ako naramdaman ko ng nag-iisa ako.. malayo sa sarili
kong pamilya.. walang matatawag na kaibigan nung bata pa ako... trinaydor ng
mga taong tinuring kong kaibigan.. until i found those two.. kaya hindi
nakakapagtaka na pahalagahan ko sila ng sobra.. they are like my treasures...na
ninakaw lang sakin ng ibang tao...okay lang sana kung lumayo sila pero ramdam
ko na nandyan pa rin sila... kaso hindi...iniwan na nila ako..magkaiba man ang
dahilan nila...kahit na sinasabi nilang walang nagbabago.. I’m still they’re
bestfriend.. alam ko na meron...merong nagbago.
Sorry kung parang ang selfish ko...sorry kung parang inaangkin ko
kayo... hindi naman eh...pero sana wag niyong iparamdam sakin na binabalewala
niyo na ako... na hindi na ako mahalaga sa buhay niyo.. na may kapalit na ako..
kasi ang sakit.. kasi hanggang ngayon umaasa pa din ako.. umaasa ako na babalik
kayo...na magiging okay ang lahat... kahit na alam ko na niloloko ko lang ang
sarili ko... Move on??? Parang ang dali pakinggan diba? Pero kung ganun kadali
yun sana hindi ako nagpapaka EMO ngayon...sana wala itong write-up na ito...at
sana.. nagagawa kong ngumiti at tumawa na parang walang nangyare... sana
bumukas ang lupa at lamunin na lang niya ako ng buo...
Ang EMO ko na naman ngayon...pero kasi ang sakit eh.. ang sakit sakit..
hindi ko alam kung naiintindihan niyo ako.... lahat ng bagay sakin apektado..
hindi ako makapagfocus sa trabaho kasi wala akong ibang gustong gawin kundi ang
umiyak...yung pagsusulat ko ng story na ginagawa ko natigil na naman kasi
natutulala lang ako sa harap ng monitor ng laptop ko.. wala.. aning na naman
ang utak ko.. butas na naman.. parang nakaprogram lang sa kanya na “Umiyak ka”
“magpakaemo ka”...sana dumating yung time na kaya ko na ulit ngumiti at
sabihing “OKAY LANG AKO” kasi aaminin ko... ngayon hindi ako okay...kasi
sobrang sakit na... hindi ko na talaga kaya.
-shinayawaara.
No comments:
Post a Comment