"Uyy. Wala pang 5 seconds!!"

"Uyy. Wala pang 5 seconds!!"

Dati, kapag nahuhulog yung chichiriya ko sa sahig, ‘matic na pupulutin ko ito agad at sasabihin, "Pwede pa to. Wala pang 5 seconds." Hindi ko lang alam noon kung trip ko lang talagang kumain na contaminated ng Escherichia coli at Staphylococcus para may dagdag na flavor o talagang dakilang scavenger lang ako.

Pero para sa’kin, yung “5-seconds-rule” na yan nung bata ako ay isang form ng backtrack. Dahil feeling ko nairewind ko in just 5-seconds yung moment na nahulog yung pagkain ko dahil nakain ko ito ulit.

Naniniwala kase ako na pwede pang pulutin ang isang bagay na nahulog na, kase, sayang. 
Pero siguro, that’s the irony of life. May mga bagay na hindi talaga sakop ng "5 Seconds Rule". May mga pangyayaring hindi na pwedeng bawiin pa dahil nangyari na. Mga bagay na hindi na pwedeng ibalik pa dahil nasugatan na. Minsan nga, kahit wala na yung sugat, andun pa rin yung lamat. Yung kahit pulutin mo ulit at pagpagan para magmukhang malinis, sa huli, andun pa rin yung thought na nadumihan pa rin. Kaya wala kang ibang choice kundi itapon na lang kahit nakakapanghinayang.



Repost from Ako si Tunay na Pag-ibig . 

Natuwa lang ako sa message niya. Mababaw basahin pero may malalim na kahulugan. Kung minsan, may mga bagay talaga tayong sadyang pinanghihinayangang itapon kaya naman kahit nahulog na o narumihan na pinipilit pa rin nating tanggapin. Ang buhay ay sadyang ganyan. Parang pagkain rin lang. Sabi nga nila "Hindi na baleng di masarap basta good for the heart".